جان تری: وداع مرد احساساتی تک باشگاهه

سرای نور؛دوشنبه شب پانزده می ۲۰۱۷٫ استمفورد بریج. گل اول بازی را او زد و بلافاصله با اشتباهش دروازه چلسی باز شد. آن شب همه اجازه داشتند اشتباه کنند، همه و خصوصا “کاپیتان جی تی”. قهرمان لیگ سه گل خورد، ولی واتفورد را سرانجام ۳-۴ شکست داد تا جشن قهرمانی در سایه پیروزی برپا شود. همه چیز برای وداع جان تری مهیا شده بود. وداعی پس از بیست و دو سال. او پارسال گفته بود وداعش با چلسی پایان قصه های پریان را نخواهد داشت، ولی دوشنبه شب با پایین و بالا رفتن هایش به علاوه جشن آخر شب برایش قصه وار شد. حال و هوای آن شب را نه وداع دیدیه دروگبا داشت و نه خداحافظی پتر چک و نه حتی فرانک لمپارد.
زمان ترک خانه قدیمی فرا رسیده بود. تری فصل را با شکیبایی روی نیمکت نشست و فقط پنج بار در ترکیب اصلی به میدان رفت. چلسی و آنتونیو کونته باید بی تعارف بدون او به راه شان ادامه می دادند و ادامه هم دادند. همه اینها وداعش را طولانی کرد، خیلی طولانی…وقتی در اوایل فصل برابر پیتربورو در جام حذفی به میدان رفت برای خطا روی لی آنگال مستقیما کارت قرمز گرفت تا سنگینی گذر ایام در چهره آشفته و حرکات ناموزون “کاپیتان جی تی” برجسته شود.

محصول مدرسه فوتبال وستهام بود و در آغاز راه در میانه میدان بازی کرد ولی در چهارده سالگی راهی چلسی شد و یک خط برگشت به عقب و یکی از افسانه های دفاع چلسی شد. جایی کنار کاپیتان ران هاریس دهه ۱۹۷۰ که اولین جام اروپایی چلسی را بالا برد. یکی از آن وفادارها بود. یکی از آخرین مردان “تک باشگاهه”. یکی از آخرین احساساتی های فوتبال در عصری که احساسات جان می داد. جایی کنار فرانچسکو توتی در رم، فیلیپ لام در بایرن مونیخ و آندره س اینیستا در بارسا. کنار آنهایی که می خواستند با یک باشگاه شناخته شوند: جی جی بوفون با یووه و ایکر کاسیاس با رئال. تری دوره کوتاهی را در ناتینگهام فارست سپری کرد، ولی می خواست با آن پیراهن آبی و لوگوی شیرنشان در یادها بماند و خواهد ماند.
وقتی اولین بار در پاییز ۱۹۹۸ اواخر بازی با آستون ویلا در جام اتحادیه راهی میدان شد یکی از آن بازیکنانی به نظر می رسید که می آمدند و می رفتند. چلسی دوران ریاست کین بیتس را با آوردن و بردن بازیکنان کوچک و بزرگ می شناختند. سنتی که بعدها در عصر آبراموویچ هم محو نشد. تری برای قرار گرفتن در ترکیب اصلی تا ۲۰۰۰ صبر کرد. پشت سر مارسل دسایی و فرانک لبوف. کلودیو رانیری با رفتن دسایی در ۲۰۰۳ با اطمینان بازوبند کاپیتانی را بر بازوی مدافعی که با دو پا بازی می کرد و شجاعانه ضربه های سرش را می نواخت بست. ترکیب تری – گالاس هیجان انگیز به نظر می رسید، ولی مورینیو در ۲۰۰۴ وارد شد ترکیب تری – کاروالیو را شکل داد. بهترین خط دفاع لیگ با کسب دو قهرمانی متوالی لیگ ۲۰۰۵و ۲۰۰۶ را. ترکیبی که بعدها هم در بریج تکرار نشد. تری در آن دوران توسط اتحادیه بازیکنان حرفه ای عنوان بهترین بازیکن سال را گرفت و بهترین مدافع لیگ قهرمانان هم شد.
پسر محله بارکینگ لندن جلو رفته بود و جلوتر. رکوردهای شخصی اش غبطه انگیز می شدند: بیشترین تعداد بازی برای چلسی در لیگ برتر با ۴۸۸ بازی، ۵۰ بازی بیشتر از فرانک لمپارد در رده دوم. بهترین مدافع گلزن لیگ برتر با ۴۰ گل. بیشترین تعداد بازی در لیگ قهرمانان میان بازیکنان انگلیسی با ۱۰۹ بازی پس از پل اسکولز…

 
ولی  آیا او بهترین مدافع میانی لیگ برتر بوده؟
انتخاب میان تری، تونی آدامز، ریو فردیناند، لدلی کینگ، سول کمپل، نمانیا ویدیچ و یاپ استام دشوار است. ولی احتمالا “جی تی” میان شان به مدافعان سنتی انگلیسی نزدیک تر بود: رهبری کن. گردن کلفت باش. جوری از دروازه دفاع می کرد که گویی از زندگی ات دفاع می کنی. از مصدومیت نترس. هم تیم هایت را سامان ببخش. بازیخوانی کن. ضربه های سرت را جانانه بزن. هم خوب زیر توپ بزن و هم خوب پاس بده. تکل بزن، جلوی حریفت را بگیر. اگر می توانی گل هم بزن… و تری ۶۶ گل زد، بیشتر از فردیناند، کمپل، کینگ و همین طور جمی کاراگر… وقتی پتر چک در اکتبر ۲۰۰۶ طی دیدار با ریدینگ مصدوم شد و کارلو کودیچینی هم کمی بعد آسیب دید کسی آن جا بود تا درون دروازه بایستاد: جان تری. در کنار همه اینها او برای پیروزی آمده بود: پنج قهرمانی لیگ، پنج جام حذفی، سه جام اتحادیه، یک بار فتح لیگ اروپا و یک بار لیگ قهرمانان.
تری سی و شش ساله دوشنبه شب خبر از وداعش با چلسی داد و با رفتنش آخرین بازمانده تیم طلایی چلسی نیمه سال های ۲۰۰۰ هم رفت.