نه، در دنیای حبابی زندگی نمی کنیم

سرای نور؛تصاویر ارسال شده از اسپانیا دو ترکیب به کلی متفاوت داشتند: یکی سکوهای خالی نوکمپ و یکی درگیری های خشونتبار خیابانی. یکی با آرامش ظاهری مفرط و دیگری با نمایش عریان خشونتی خونین. یکی در نماهای دور بدون حضور مردم و دیگری در نماهای بسیار نزدیک با نمایش پلیس های ضد شورش و باتون ها.

دیدار بارسا – لاس پالماس در تب و تاب رای گیری استقلال کاتالونیا برگزار شد. زمانی که ۲۳۱۵ شعبه  برای رای گیری صبح یکشنبه باز می شدند. زمانی که پلیس برای بستن شعب دورخیز کرده بود. در ساعاتی که دولت اسپانیا جلوگیری از رای گیری را “دفاع از دمکراسی” خوانده و کاتالان ها همان رای گیری را “دفاع از دمکراسی” قلمداد کرده بودند.

اتحادیه فوتبال اسپانیا درخواست آنها برای لغو دیدار را رد کرده و تهدید به کاهش شش امتیاز کرده بود: سه امتیاز برای بازی نکردن برابر لاس پالماس که در جدول با پیروزی ۳-۰ لاس پالماس محاسبه می شد و سه امتیاز هم جریمه. بازی ساعت چهار و ربع بعد از ظهر آغاز می شد. ساعت یک و چهل دقیقه اعلام شد بازی لغو خواهد شد. ساعت دو اعلام شد همه بازی ها لغو شده اند و مدیر ورزشی بارسا در ساعت سه و چهارده دقیقه گفت نمی داند چه نخواهد شد.  بیست دقیقه به آغاز بازی بارسا – لاس پالماس مانده بود که مدیران بارسا طی نشستی با بازیکنان و مربیان تصمیم گرفتند برابر سکوهای خالی به میدان روند، همان زمان اکثر هواداران راهی نوکمپ شده به خانه های شان برمی گشتند.

مدیران دو باشگاه به سنت همیشگی دیدار پیش از آغاز بازی تن ندادند. بازیکنان اعلام کردند میل و توانایی بازی ندارند و تنی چند از تماشاگران مانده پشت دروازه ها فریادهای سیاسی و فوتبالی شان را سر دادند. لاس پالماس هم در دل آن معرکه نقش خود را بازی کرد و بازیکنانش با نقش بستن پرچم اسپانیا روی پیراهن شان راهی میدان شدند. در سوی دیگر بازیکنان بارسا با گرمکن هایی که پرچم کاتالونیا بر آن نقش بسته بود برابر دوربین ها قرار گرفتند.

تاریخچه نبردهای بارسا – لاس پالماس خواسته و ناخواسته آمیخته به تنش های سیاسی بوده اند. وقتی لاس پالماس در سپتامبر ۱۹۷۶ راهی نوکمپ شد، رادیو بارسلونا برای اولین بار به گزارش دیدار به زبان کاتالانی پرداخت. سال بعد در ۱۹۷۷ که لاس پالماس راهی نوکمپ شد باشگاه از جوزپ تارادیاس، یکی از بزرگان سیاسی کاتالونیا که از ۱۹۳۹ در تبعید بسر می برد دعوت کرد به تماشای بازی بنشیند و تارادیاس به یک شرط راهی نوکمپ شد: فقط پیروزی بارسا. سپس سال ۱۹۷۸ فرا رسید که یوهان کرایف جام حذفی را پس از پیروزی برابر لاس پالماس از دستان خوان کارلوس گرفت.

بارسلونا برابر سکوهای خالی وهم انگیز نوکمپ به میدان رفت. مقابل نود و هشت هزار صندلی بی تماشاگر. آن چند نفری هم که در گوشه و کنار میدان ایستاده بودند آرزو می کردند آن جا نبودند. حتی پخش تلویزیونی دیدار هم برای تماشاگران وهم آور بود، غریب، نامانوس و سرد، خیلی سرد.

بازی که آغاز شد صدای فریاد بازیکنان به گوش می رسید: بفرست، برو جلو، بیا عقب، کجایی، خوبه، لیو، لیو…صدای گزارشگران نشسته در جای شان شنیده می شدند. وقتی بوسکتس دروازه را گشود فریاد گزارشگر کاتالانی در نوکمپ پیچید و وقتی مسی دروازه را گشود صدای دست زدن توپ جمع کن پشت دروازه روی سکوها طنین انداخت… در دل آن لحظات وهم آور مردی با پیراهنی نمایشگر استقلال کاتالونیا وسط میدان دوید که ماموران گریبانش را چسبیدند.

بارسا ۰-۳ پیروز شد و رکورد صد در صد پیروزی اش را ادامه داد: هفت بازی، هفت پیروزی. بارسا تا این جای فصل بیست و سه گل زده و فقط دو گل خورده. آنها برابر لاس پالماس رکورد هزارمین کلین شیت خود را در تاریخ لالیگا ثبت کردند. ارنستو والورده در نیمه دوم آندره س اینیستا و ایوان راکیتیچ را جای آلکسی ویدال و پائولینیو راهی میدان کرد تا ترکیب جدید  و غیرمنتظره ای  را به آزمون کشد و مردانش به سه گل دست پیدا کنند… ولی همه اینها در سایه درگیری های بیرون میدان قرار گرفته بودند.

کیکه سانچز فلورس مربی اسپانیول، تیم دیگر کاتالانی طرفدار دولت، که تیمش در برنابئو با دو گل مغلوب رئال شد گفت بود نباید سیاست و ورزش را ترکیب کرد. ولی در همان دیدار پرچم های اسپانیا روی سکوهای برنابئو به اهتزاز درآمده بودند. ارنستو والورده مربی بارسا گفت “ما در دنیای حبابی زندگی نمی کنیم”. ژرارد پیکه که به استقلال کاتالونیا رای مثبت داده پیش از بازی گفته بود “ما کنار هم از دمکراسی دفاع می کنیم” پس از دیدار گفت “سخت ترین بازی زندگی ام را سپری کردم”. پپ گواردیولا هم گفت “این رای گیری در باره استقلال نیست، در باره دمکراسی است. می توانید رای مثبت بدهید یا منفی، ولی رای بدهید”… در سوی دیگر ماریانو راخوی، نخست وزیر اسپانیا گفت “این رفراندوم نبود، یک شو بود” ولی زخمی شدن هشتصد و پنجاه نفر یک شو نبود و واقعیت داشت. نتایج نهایی خبر از نود درصد رای ” آری” به استقلال کاتالونیا داد.
حالا چی؟ چه خواهد شد؟ بر باشگاه های کاتالونیا چه خواهد گذشت؟

اکنون قلمداد کردن باشگاه بارسلونا به عنوان”ارتش غیرمسلح کاتالونیا” ترکیب جدی تری گرفته و فوتبال اسپانیا را در آستانه بحران جدی و اجتناب ناپذیری قرار داده، آینده ای ترسناک.