۹۰ دقیقه از هیجان تا خوشبختی

سرای نور؛

همیشه در طول فصل و لابه لای گزارش های ورزشی خیلی این واژه را می شنویم: دربی!

بی آنکه این واژه معنای خاصی در زبان ما داشته باشد. اما ذهن هر مخاطبی را می برد به سمت هیجان و جذابیت و البته مبارزه! در ادبیات فوتبالی ما این واژه برای خیلی از بازی ها به کار برده می شود، دیدار تیم های ابومسلم – پیام را دربی مشهد می گویند. بازی تیم های فولاد _ استقلال خوزستان دربی اهواز، سپاهان – ذوب آهن دربی اصفهان و تراکتور – گسترش فولاد دربی تبریز معروف شده اند. نبرد داماش ـ ملوان پا را از این هم فراتر نهاده و لقب ال گیلانو را به آن داده اند. اما بی شک اولین چیزی که با شنیدن این واژه در ذهن فوتبال دوستان ایرانی متبادر می شود، دربی سرخابی های پایتخت است که امروز هشتاد و پنجمین قسمت آن کلید می خورد تا ۹۰ دقیقه فوتبالی دیگر همه ما را دربر بگیرد.

دربی‌ سرخابی ها همیشه مملو از هیجان و بازی پراشتباه دو تیم و البته خشونت های بی‌مورد است. دربی‌هایی که در آنها اشتباهات متوالی بازیکنان دو تیم عادی شده و اصلا حوادث بیشتر تعیین کننده نتایج هستند. جذابیت دربی‌ها را بیش از آنکه عملکرد فنی بازیکنان تعیین کند اتفاقات حاشیه‌ای رقم می زند.

امروز هر بازیکنی که در انبوه حضور هواداران فوتبال سرگیجه نگیرد و کار را برای تیمش دربیاورد، عنوان دربی باز بودن را از تیفوسی های ورزشگاه می گیرد. این یعنی حالا حالاها محبوب سکوها هستی و می توانی خودت را تا پایان فصل بیمه کنی. و قطعا مربی و بازیکنان بازنده، به شدت نقد خواهند شد و باید تا مدتها در تیررس خشم هواداران خود باقی بمانند. کم نبوده‌اند مربیانی که با باخت در دربی و علی‌رغم نتایج خوب در بازی‌های دیگر از نیمکت تیم‌شان طرد شدند؛ اما همان قدر که خوشبین هستیم بازی امروز صفر – صفر نشود، به همان میزان امیدواریم اگر هم تیم بازنده، توسط هوادارانش تشویق شود. همان اتفاق جالبی که در شهرآورد ۸۴ رقم خورد. بی شک بخش زیادی از مساحت فوتبالی کشورمان امروز هیجان را لابه لای زندگی شان حس می کنند. و باید گفت: مرسی دربی!