یادداشت: پرسپولیس و غول آخر

سرای نور؛برانکو آخری را باخت اما با دوتای دیگر کاری کرد که بعد از دوسال همان یک هشتم هم جلویش زانو بزند و اکنون مدعی قهرمانی آسیا باشند.

برانکو راه بازگشت پرسپولیس به اوجش را قدم قدم طی کرد. ابتدا بدن ها را شلاق زد و سپس به بازی بی نظمشان سبک داد. روحیه شکست ناپذیری را به آن تیم شکست خورده هدیه کرد و حتی میلیون ها هوادار عصبانی هم یاد گرفتند که بعد از باخت بجای شعار های تخریب کننده دست هم را بگیرند تا دوباره به پیروزی برسند. مثل تشویق ایسلندی بعد از باخت دربی که همان تشویق آنهارا به قهرمانی لیگ و صعود به یک چهارم نهایی آسیا سوق داد.

اما همچنان پرسپولیس برانکو همچون تیم ملی زمان برانکو از یک مشکل بزرگ رنج میبرد. آخرین غولی که برانکو باید با آن مقابله کند یکنواختی ترکیب و استفاده از بازیکنان ثابت است . اتفاقی که سال قبل به علت نیمکت ضعیف ( خصوصا پس از جدایی نوراللهی چند پسته و عالیشاه )رخ نداد و پرسپولیس از این مساله ضربه هم خورد.با این حال  امسال با توجه به خرید ها و وجود بازیکنان با قابلیت های متفاوت و همچنین بازی های بسیار زیاد پرسپولیس در فصل پیشرو این اتفاق سهل الوصول تر است.

هرچند نباید فراموش کنیم که استفاده از بازیکنان مختلف و تنوع تاکتیکی به معنای این نیست که این تیم سبک جذابش را فراموش کند و هر بازی با استراتژی متفاوتی  به میدان برود بلکه به این معنا میباشد که پرسپولیس علاوه بر تمرکز و پیشرفت در سبک و نوع خاص فوتبالش (که وجود آن قابل تحسین است) باید به بازیکنان با توانایی های مختلف هم بازی دهد تا هم بتواند از ضعف های حریف به نحو احسنت استفاده کند هم بازیکنان نیمکت نشین و جوانش مأیوس نشوند.