جشنواره کن، تریبونی برای پروژه‌های ضدایرانی است

بر کسی پوشیده نیست که سبک فیلم‌سازی جعفر پناهی با آنچه مورد پسند ذائقه و سلیقهٔ سینمای غرب است، متفاوت است و فاصلهٔ بسیاری با استانداردهای جهانی دارد و همین موضوع، بر مغرضانه و سیاسی بودن جایزهٔ نخل طلا به یک اثر ضعیف سینمایی، صحه می‌گذارد.

این‌که عوامل این فیلم در روز اکران و در مراسم فرش قرمز، با ظاهری نامتعارف و متضاد با قوانین جمهوری اسلامی حاضر می‌شوند و صفحهٔ منتسب به جشنوارهٔ کن نیز با انتشار تصاویر این مراسم، در معرفی فیلم می‌نویسد: «فیلمی که معنی آزادی در ایران را زیر سؤال می‌برد»، بر همگان روشن می‌کند که مسئولین جشنواره چه اهدافی را دنبال می‌کنند.

اما حاشیه‌های فیلم «یک تصادف ساده» به زیر سؤال بردن قوانین حجاب روی فرش قرمز کن محدود نمی‌شود و اوج حاشیه‌ها را در سخنرانی جعفر پناهی پس از دریافت جایزهٔ نخل طلا شاهد بودیم. سخنانی که طی آن، پناهی با اشاره به دوران زندان، بر اهمیت اتحاد و کنار گذاشتن اختلافات برای دستیابی به آزادی و کرامت انسانی در ایران تأکید کرد و گفت: «به امید این‌که به روزی برسیم که کسی به ما نگوید چه بکن و چه نکن، چه بپوش و چه نپوش، و این‌که چه چیزی بسازیم و چه نسازیم.» و پس از او، ژولیت بینوش، رئیس هیأت داوران جشنوارهٔ کن، دلیل اهدای نخل طلا به این فیلم را برخاستن آن از «بستر مقاومت و بقا» عنوان کرد و آن را نمادی از «امید و ضرورت» در دنیای امروز دانست.

وزیر خارجهٔ فرانسه، ژان‌نوئل بارو نیز در اقدامی بی‌سابقه، در پیامی در شبکهٔ اجتماعی ایکس، کسب نخل طلا توسط پناهی را نشانه‌ای از «مقاومت در برابر سرکوب» جمهوری اسلامی و «امیدی برای همهٔ مبارزان آزادی» در جهان توصیف کرد و همین امر واکنش وزارت خارجهٔ ایران و احضار کاردار فرانسه در تهران را در پی داشت. در پی این اقدام وزیر خارجهٔ فرانسه، محمد تنهایی، رئیس ادارهٔ دوم غرب اروپای وزارت خارجه، اظهارات بارو را «مداخلهٔ آشکار در امور داخلی ایران» و اقدامی «تحریک‌آمیز» توصیف کرد و خواستار توضیح رسمی دولت فرانسه شد.

او همچنین پاریس را به «سوءاستفاده» از فرصت میزبانی یک رویداد سینمایی برای پیشبرد «اغراض سیاسی» متهم کرد و دولت فرانسه را فاقد «صلاحیت اخلاقی برای طرح ادعاهای حقوق بشری» دانست.
اما حاشیه‌های فیلم «یک تصادف ساده» و جایزهٔ نخل طلای جشنوارهٔ کن حتی پس از بازگشت عوامل این فیلم به تهران نیز ادامه داشت؛ آن‌جا که عده‌ای از سینماگران و دوستان جعفر پناهی، بدون حجاب و رعایت شئونات اسلامی، به استقبال از عوامل این فیلم رفته و حواشی جدیدی را برای آن رقم زدند.

فارغ از تمامی حاشیه‌های جایزهٔ نخل طلای جشنوارهٔ کن به این فیلم، سؤال این‌جاست که آیا اساساً این فیلم را می‌توان نمایندهٔ ایران دانست یا نمایندهٔ مخالفین ایران؟ فیلمی با عوامل ایرانی، اما رویکردی و پیامی ضدایرانی.