در حدیثی از امام صادق (علیهالسلام) میخوانیم که فرمود «خداوند متعال به داوود وحی فرستاد «بَشِّرِ الْمُذْنِبینَ وَ أَنْذِرِ الصِّدِّیقینَ» گنهکاران را بشارت ده و صدیقان (والامقام) را بیم ده. داوود (علیهالسلام) عرض کرد «ای پروردگار! چگونه چنین چیزی ممکن است؟» فرمود «گنهکارانِ پشیمان و نادم را بشارت ده که من توبهٔ آنها را میپذیرم و از گناهانشان چشمپوشی میکنم و صدیقان را بیم ده که از اعمالشان عُجب به خود راه ندهند.»
در حدیثِ دیگری از آن حضرت چنین آمده است دو نفر واردِ مسجد شدند؛ یکی عابد و دیگری فاسق اما هنگامیکه از مسجد خارج شدند، فاسق جزوِ صدیقان شده بود و عابد از فاسقان. سپس فرمود: دلیلش این بود که عابد وقتی وارد مسجد شد، به عبادتِ خود میبالید و در این فکر بود؛ ولی فاسق، هنگامِ ورود، فکرش مشغولِ پشیمانی بود و پیوسته از گناهانِ خویش استغفار میکرد.
این سخن را با حدیثِ دیگری از رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) به پایان میبریم خداوند به آن حضرت وحی فرستاد که یکی از بندگانم در مسیرِ عبادت تلاش میکند، شب از خوابِ خوش و بسترِ لذّتبخش برمیخیزد و مشغولِ عبادت میشود و خود را در عبادتِ من به سختی و تعب میاندازد.
گاه من او را یک شب یا دو شب دچار خواب میکنم، تا در مسیرِ صحیح گام بردارد زیرا وقتی صبح بیدار میشود، از خود خشمگین است و خود را سرزنش میکند و اگر او را در آنچه از عبادتِ من میخواهد آزاد بگذارم، چهبسا عُجب و خودپسندی بر او عارض شود و از این راه، حالتی به او دست دهد که هلاکتش در آن است.