تیک آف، طغیان و حال خوش

سرای نور؛ساخت فیلم «تنهای تنهای تنها» برای احسان عبدی پور شروع موفقی بود که ارتباط خوبی با مخاطب برقرار کرد و توانست نظرات منتقدین را جلب کند. او با اینکه در آن فیلم از بازیگران چهره بهره نبرده بود اما فیلم دیده شد. عبدی پور بعد از شناخته شدن، دومین فیلم بلندش «پاپ» را ساخت که هنوز امکان اکران پیدا نکرده ؛ بنابراین «تیک آف» سومین فیلم بلند او محسوب می شود.

احسان عبدی پور در مقایسه «تیک آف» نسبت به «تنهای تنهای تنها» که موفق شد در جشنواره سی و یکم فیلم فجر جایزه خلاقیت و استعداد درخشان ویژه فیلمسازان اول را بگیرد می گوید: «راحتتان کنم؛ «آه ای عبدالحلیم» (نام قبلی فیلم) به مراتب بهتر از «تنهای تنهای تنها» است و چه در روایت و چه در ساختار، سینمایی را می بینید که مطمئنا می تواند توجه مخاطبان را جلب کند.»

داستان «تیک آف» درباره چند جوان است که هرکدام بنابردلیلی به آنچه که می خواستند نرسیدند و به دنبال رهایی از موقعیت فعلی شان هستند. آنها درپی رفع عقده های کوچک قدیمی هستند و برای عقده گشایی به یک بازی رو آوردند. مصطفی زمانی (فائز) شخصیت اصلی است که نقش راوی هم برعهده دارد. فائز داستان را با فوت مادرش و ازدواج مجدد پدرش شروع می کند که منجر به تغییر مسیر زندگی او و خواهر و برادرش شده و مشکلاتی را سر راهشان قرار داده است.

داستان در فضایی شبیه به کار قبلی او در بوشهر روایت می شود. عبدی پور با انتخاب فضایی که به آن نزدیک است و در آن بزرگ شده فرهنگ و تصویری که به نمایش می گذارد را ملموس تر می کند. مهمترین نقطه قوت تازه ترین اثر عبدی پور مانند کار قبلی اش رفتن سراغ سوژه جدیدی است که در فضایی دور از فیلم های آپارتمانی فیلمبرداری شده و قالب فیلم های اجتماعی الان را ندارد. دور شدن از فیلم های آپارتمانی، شناخت خوب عبدی پور از فرهنگ جنوب که در نمایش فضای گرم و صمیمی میان شخصیت ها نمود پیدا کرده و استفاده از موسیقی محلی که در بخش های زیادی به کمک داستان آمده می تواند برای مخاطب تازگی داشته باشد و بهانه ای برای نگه داشتن او تا پایان داستان.

اما اولین ضعف «تیک آف» با شروع فیلم مخاطب را دلسرد می کند. اتفاقات کند پیش می رود و زمان زیادی باید سپری شود تا داستان روی ریل بیفتد و جلو برود. این شروع کند با روایت راوی داستان که فائز است همراه شده و باعث می شود دقایق ابتدایی فیلم مخاطب برای پیدا کردن نخ اصلی داستان سردرگم باشد. علاوه بر اینکه داستان به کندی جلو می رود این سردرگمی سبب شده مخاطب تا پایان فیلم همچنان منتظر یک اتفاق باشد.

مهمترین نقطه قوت تازه ترین اثر عبدی پور مانند کار قبلی اش رفتن سراغ سوژه جدیدی است که در فضایی دور از فیلم های آپارتمانی فیلمبرداری شده و قالب فیلم های اجتماعی الان را ندارد. دور شدن از فیلم های آپارتمانی، شناخت خوب عبدی پور از فرهنگ جنوب که در نمایش فضای گرم و صمیمی میان شخصیت ها نمود پیدا کرده و استفاده از موسیقی محلی که در بخش های زیادی به کمک داستان آمده می تواند برای مخاطب تازگی داشته باشد و بهانه ای برای نگه داشتن او تا پایان داستان.

نکته دیگر توقعی است که از بازیگران مطرح فیلم، مصطفی زمانی و پگاه آهنگرانی می رود؛ احسان عبدی پور در «تیک آف» سراغ بازیگران چهره رفته تا امتیاز بیشتری برای موفقیت فیلمش داشته باشد، اما بازی ها چندان رضایت بخش نیست. به نظر بازیگران بومی «تیک آف» بهتر از بازیگران دیگر از عهده نقش هایشان برمی آیند که این می تواند به دلیل آشنایی با فرهنگ و لهجه بوشهری باشد و یا اینکه چون پیش زمینه ای از آنها در ذهن نداریم بنابراین توقعی که از مصطفی زمانی و پگاه آهنگرانی می رود در مورد آنها وجود ندارد.

باوجود ناکامی ها و شکست هایی که در طول داستان می بینیم اما در کنار شخصیت های افسرده و غمگین داستان پسر کوچکی به نام دامون حضور دارد که در میان همه تلخی ها روزنه امیدی است و پایان تلخی ها را نوید می دهد؛ در حالیکه دامون می تواند اثرگذاری بیشتری در سیر داستان داشته باشد و پایان بهتری را رقم بزند اما چندان تکلیف اش مشخص نیست.

با این حال «تیک آف» یک فیلم اجتماعی جوانانه است که اعتراض و حال ناخوش چند جوان را متفاوت از داستان های اجتماعی معمول نمایش می دهد و باتوجه به سوژه جدیدی که دارد و کمکی که از موفقیت قبلی فیلم عبدی پور نصیب اش شده تا به اینجا مخاطب نسبتا خوبی داشته و به نظر می رسد به فروش خوبی برسد.

شناسنامه فیلم

نویسنده و کارگردان: احسان عبدی‌پور

بازیگران: رضا یزدانی، پگاه آهنگرانی، مصطفی زمانی، سوگل قلاتیان، حمزه مقدم

خلاصه داستان فیلم: در آخرین سال ها و چکه های باقی مانده از جوانی، شیرزاد، از پنج سال زندگی روی اقیانوس و در کابین کشتی ها برمی‌گردد و در خلوت پایان یک جشن شبانه با رفیق های قدیمی، ناگهان زندگی او و چهار دختر و پسر، به سمت غریبی سر کج می‌کند. هر پنج نفر راه می افتند به قتل عام عقده های چند ساله و کام گرفتن از زندگی و جوانی.