آیا حق با کاوه رضایی و آندرانیک است؟

سرای نور؛ هر سال باشگاه های متعددی در لیگ های کشورمان با تهدیدهای فراوان فیفا مواجه می شوند. تهدیدهایی که حتی در مقاطعی از سوی فیفا به آن‌ها جامه عمل نیز پوشانده شد. کسر امتیاز،کاهش سهمیه آسیا، بسته شدن پنجره نقل و انتقالات بعضی از باشگاه های بدهکار که در همه آن‌ها یک دلیل مشترک به چشم می خورد: شکایت بازیکنان و مربیان خارجی که از باشگاه های ایرانی طلبکار بودند.

اما وضعیت برای بازیکنان و مربیان داخلی به گونه ای دیگر بود. آن‌ها همیشه برای رسیدن به حق و حقوق قانونی خود و اعمال بندهایی که به طور قانونی در قراردادشان گنجانده شده بود باید از هزارتوی پیچیده ای عبور می کردند که در نهایت به تخفیف درصد بالایی از طلب‌شان و وعده های سر خرمن و پرداخت‌های اقساطی منجر می‌شد و در موارد بسیاری حتی عدم پرداخت مالیاتی که به عهده باشگاه‌ها بود، ممنوع‌الخروجی بازیکنان را به همراه داشت. در واقع نبود قوانین محکم و در قد و قواره لیگ حرفه ای باعث شد که مراجع رسیدگی به شکایات بازیکنان وطنی توانایی لازم برای احقاق حقوق بازیکنان را نداشته باشند.

به گونه ای که بازیکنان برای رسیدن به طلبی که دارند، دست به دامن رسانه ها و نهادهای دولتی دیگری شوند که در سیکل طبیعی فوتبال حرفه ای نمی گنجند. از طلب بازیکنان استقلال خوزستان گرفته تا طلب های انباشته شده باشگاه نفت که مدت های زیادی است به صورت متناوب در رسانه ها مطرح می شود.

اما ماجرا از یک جایی به بعد رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد. از جایی که بازیکنان طلبکار لباس قرمز و آبی تیم های پایتخت و یا تیم های پرطرفدار شهرستان‌ها مثل تراکتورسازی را بر تن کرده باشند و حالا بعد از مدت ها صبرو شکیبایی و تعامل،دنبال رسیدن به حقوق قانونی خودشان باشند.

آندرانیک تیموریان بعد از این که مدت ها پیراهن استقلال و تیم ملی را به تن کرده و بازوبند کاپیتانی هر دو را به بازو بسته و از جنگنده ترین هافبک های دفاعی فوتبال ایران بوده، حالا برای پیگیری مطالبات خود به نهادهای بین المللی مراجعه کرده. مثل همه بازیکنان و مربیان خارجی که به این طریق دنبال زنده کردن مبلغ قرارداد خود بودند. اما مثل همیشه مرغ همسایه غاز است.

این که با استفاده ابزاری از واژه غیرت که هنوزقادرنیستیم تعریف درست و جامعی از آن ارائه دهیم، هوادار را روبروی بازیکن قرار دهیم و در ذهن پندار توفیقی این گونه را بپرورانیم در کجای فوتبال حرفه ای جای دارد؟ در کدام باشگاه بزرگ دنیا در رسانه ها خبری مبنی بر عدم پرداخت مبلغ قرارداد ستاره ها را دیده‌ایم؟ در همین کشورهایی که در لیگ قهرمانان آسیا با آن‌ها رقابت می‌کنیم و انتظار درخشش داریم چطور؟
فوتبال حرفه ای فقط در یدک کشیدن اسم حرفه ای و نتیجه گرفتن در آسیا و جایگاه خوب تیم ملی خلاصه نمی شود. نمی شود و نباید انتظار داشت که همیشه بازیکن به خاطر باشگاه و هوادار کوتاه بیاید. اگر حالا هر خطری استقلال،تراکتور، نفت،پرسپولیس و هر تیم دیگری را تهدید می‌کند و اگر فوتبال حرفه ای ایران هم دچار چالش‌هایی می شود، مشکل از مدیریت باشگاه ها و سیکل معیوب باشگاه‌داری است. مشکل از فصل بمب ترکاندن‌های بدون در نظر گرفتن محل انفجار و خریدهای حباب‌دارِ تیم‌هاست و اصلا حرفه ای نیست که توپ را در زمین بازیکنانی بیاندازند که با جان و دل برای تیم محبوب خود عرق ریخته اند.

بازیکنانی که می توانستند خیلی پیش‌تر از این به باشگاه فشار بیاورند و خویشتن‌داری کردند. طلبکارهایی که به چشم بدهکار دیده می شوند و اشتباه‌شان این بود که به عاقبت نسیه فروشی فکر نکرده بودند.