بچه‌های خط‌مقدم تئاتر مذهبی تنها مانده‌اند/ نیازمند مدیران شجاعیم

به گزارش  سرای نور،طی بیش از سه دهه گذشته استان‌های مختلف کشور شاهد حضور هنرمندان و فعالیت های تئاتری آنها بوده اند؛ فعالیت هایی که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی جریان تئاتر را حفظ کرد و گسترش داد. به طور حتم با بررسی تاریخ سه دهه گذشته تئاتر ایران، شهر قم یکی از مراکز فعال تئاتر ایران بوده است که هنرمندان متعددی در عرصه تئاتر دینی، تئاتر دفاع مقدس و تئاتر کودک و نوجوان در این  شهر فعال بوده اند. شهر قم در دهه های ۶۰ و ۷۰ دوران طلایی خود را سپری می کرد و هنرمندان و مدیران متعدد و شناخته شده ای در تئاتر ایران داشت که هر کدام تأثیرات بسزایی در روند تئاتر ایران داشته اند.

هنرمندان تئاتر قم که طی ۲ دهه در حوزه های مختلف هنرهای نمایشی نظیر نمایشنامه نویسی، کارگردانی، بازیگر و همچنین مدیریت تئاتر فعال بودند، طی یک دهه اخیر با فراز و نشیب های متعددی مواجه بودند. برخی از چهره های تئاتری و مدیریتی تئاتر قم یا دیگر از فعالیت کنار کشیده اند و یا به پایتخت مهاجرت کرده و تمرکز فعالیت های خود را در کلانشهر تهران قرار داده اند. از سوی دیگر هنرمندانی که همچنان در تئاتر قم فعالیت می کنند با شرایط نابسامانی به لحاظ سخت افزازی و همچنین حمایت های لازم برای تولید و اجرای تئاتر، مواجه هستند.

این در حالی است که همه ساله نیروهای تازه نفسی نیز که از فارغ التحصیلان دانشگاهی تئاتر هستند به تئاتر قم افزوده می شوند ولی امکان ظهور و بروز برایشان فراهم نمی شود. برای بررسی بخشی از شرایط موجود در تئاتر قم، نشستی در حوزه هنری استان قم و با حضور مجدالدین معلمی رییس این مرکز و همچنین علی فرحناک، محمدرضا آزاد و احمد سلیمانی به عنوان چند هنرمند با سابقه و فعال تئاتر قم تدارک دیده شد.

در این نشست نقطه نظرات مختلفی در خصوص روند فعلی تئاتر قم و شرایط موجود برای فعالیت در عرصه هنرهای نمایشی در این شهر مطرح شد.

مجدالدین معلمی به عنوان رییس حوزه هنری استان قم معتقد است که مهمترین اتفاقی که در وضعیت فرهنگی به معنای عام آن و همچنین هنر قم افتاده است، توسعه یک نوع محافظه کاری مدیریتی است یعنی بخش اعظمی از معضلات فرهنگ و هنر قم محافظه کاری و ترس مدیریتی است.

در هر شهری با توجه به شرایط بومی آن باید فعالیت کرد و نمی توان بی تفاوت به این شرایط کاری را انجام دادوی در این باره می‌گوید: اکثر مدیرانی که وارد عرصه مدیریت فرهنگی و هنری در استان قم شده اند کارآمدی و جرأت کافی نداشته اند. من از سال ۸۴ در قم مدیر بوده ام. پیش از این کنسرت های موسیقی بزرگی در قم برگزار شده و هیچ مشکلی پیش نیامده بود. در هر شهری با توجه به شرایط بومی آن باید فعالیت کرد و نمی توان بی تفاوت به این شرایط کاری را انجام داد. در قم کنسرت و تئاتر بوده است ولی برخی مواقع بروز یک بی ملاحظگی باعث می شود تا مدت ها همه چوب آن بی ملاحظگی را بخورند. اتفاقی که اخیرا در کنسرت قم افتاد یک بی ملاحظگی خبری و مدیریتی بود. ما پیش از آن کنسرتی داشتیم که با حضور کیهان کلهر برگزار شد و مشکلی پیش نیامد.

رییس حوزه هنری استان قم تصریح می کند: مهمترین معضلی که ما در قم دچارش هستیم و هر چه جلوتر آمدیم تشدید هم شده است، ترس است. همیشه از من سؤال می شود که شما در قم چگونه کار می کنید در حالیکه من همانگونه که در تهران کار می کردم در قم هم کار می کنم و هیچ مشکلی برایمان ایجاد نشده است. ما در قم بیشتر از سایر نقاط کشور سالن داریم، سالن تخصصی تئاتر کودک و همچنین اجرای تئاتر داریم ولی همه تعطیل هستند چون مدیریت محافظه کار و ترسو است.

معلمی با بیان اینکه مدیریت عالی استان هم همیشه این مشکل را داشته اند که می خواستند بی سر و صدا کار کنند، ادامه می دهد: وقتی فرهنگ اولویت اول مدیریت عالی استان نشود، فعالیت ها شکل نمی گیرند. مشکل دیگری هم که در قم داریم و فرافرهنگی است، تعدد مراکز فرهنگی فعال در قم است. در قم مؤسسات فرهنگی متعددی وجود دارد و همین باعث می شود که امکانات و بودجه در این مؤسسات صرف شود ولی خدماتی که ارائه می شود، فرهنگی به معنای عام است.

این مدیر فرهنگی و هنری به آمار جمعیت یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفری قم اشاره می کند و می گوید: در مساله آسیب های اجتماعی وضعیت قم قابل تامل است که البته دلایلی نظیر مهاجرت، تراکم بالای جمعیت، در مسیر ترانزیت بودن و همچنین جسور بودن روحیه خود شهر دارد.

وی به عنوان یکی از مدیران فعال فرهنگ و هنر در شهر قم تأکید می کند: من تا امروز هیچوقت از فضای شهر قم به خاطر کسی یا موضوعی احساس ترس نکردم بلکه باید ملاحظه کرد و دوستان فعال هنری این ملاحظه را دارند.

احمد سلیمانی از هنرمندان و کارگردان های فعال و شناخته شده تئاتر قم یادآور می شود: تنها سالن تئاتری که در استان قم با ظرفیت ۷۰ تا ۸۰ نفر فعال است، سالنی است که در زمان حضور مدیریت آقای معلمی در سازمان ملی جوانان ساخته شده و هنوز فعال است.

علی فرحناک از دیگر هنرمندان با سابقه و فعال تئاتر قم نیز ادامه می دهد: استانداری قصد داشت بعد از رفتن آقای معلمی این سالن را از ما بگیرد. البته این سالن یک پلاتوی کوچک است ولی چشم امید گروه ها و جوانان تئاتری است. در قم طی ۱۵ سال اخیر هر مدیرکل ارشادی که آمده، در مراسم اختتامیه جشنواره ها اعلام کرده که سالنی در حال ساخت در فلان جا، متعلق به تئاتری ها است و سال دیگر در اختیار تئاتری ها قرار می گیرد. حالا اینکه سال دیگر به ۷ سال بعد ختم شده است به کنار، وقتی خواستیم مکان را تحویل بگیریم به ما گفته می شود که نه، این مکان برای شما نیست و قرار است اداره ارشاد در آنجا مستقر شود و برای شما مکانی جدید درست خواهیم کرد.

وی به سالن شهید آوینی که اداره کل ارشاد استان قم در آن قرار دارد اشاره می کند و می گوید: این سالن مکانی است که به انجمن های هنری شهر قم قول استقرار در آن داده شده بود. به محض اینکه این مکان افتتاح شد اداره کل ارشاد در آن مستقر شد. اگر قرار باشد گروهی تئاتری در آن سالن اجرا داشته باشد باید شبی فلان مبلغ را پرداخت کند؛ سالنی که متعلق به هنرمندان تئاتر است. اگر قرار باشد که اداره کل ارشاد هم از گروه های تئاتری بابت سالن اجاره بگیرد، چه تفاوتی با سایر مراکز و نهادها دارد؟

فرحناک معتقد است که این وضعیت خوبی نیست که اداره کل ارشاد با وجود اینکه متولی است و باید حمایت کند، از هنرمند پول اجاره سالن می گیرد یا با گروه قرارداد می بندد و اعلام می کند که از مبلغ قرارداد بسته شده، فلان مبلغ برای اجاره سالن است و آن را از مبلغ قرارداد کسر می کند، این در حالی است که آن سالن را به مراکز و نهادهای دیگر اجاره می دهند.

در قم گروه های تئاتری گرفتن، تجهیز و رونق دادن سالن های متعددی را انجام داده اند و وقتی آن سالن ها رشد کرده اند، مدیری آمده و بر اساس یک اتفاق آنجا را تعطیل کرده استاین هنرمند فعال تئاتر شهر قم ادامه می دهد: اتفاق کنسرت اخیر در شهر قم به هر دلیلی رخ داده ولی به جای اینکه برای فعالیت های بعدی، مدیریت و عملکرد بهتر و ملاحظه بیشتری داشته باشیم، اصل صورت مسأله را پاک می کنیم. مدیرکل ارشاد می گوید که سالن را به هیچ کسی نمی دهیم چون قبلا در اینجا کنسرت برگزار شده و حساسیت روی آن است. در قم گروه های تئاتری تجهیز و رونق دادن سالن های متعددی را انجام داده اند و وقتی آن سالن ها رشد کرده اند، مدیری آمده و بر اساس یک اتفاق آنجا را تعطیل کرده است.

وی یادآور می شود: سال ۶۹ در قم آقای حسین پارسایی جشنواره تئاتر سوره را برگزار کرد که سال اول یک هفته، سال بعد ۱۵ روز، سال بعد ۹۰ روز و سال بعد آن یک سال نمایش داشتیم. یعنی در این شهر هر روز تئاتر اجرا می شد و تماشاگر خیلی خوبی هم جذب شده و به این وضعیت عادت کرده بودند. در آن موقع سالن قدس را داشتیم که در آن اجرا می کردیم و چند پلاتو هم داشت که تبدیل به سالن کرده بودیم. بعد از آن یک سال صاحب آن سالن اعلام کرد که به دلیل زحماتی که طی یک سال گذشته متحمل شده اید مسافرتی را به مشهد مقدس برایتان تدارک دیده ایم. ما از این پیشنهاد استقبال کردیم و وقتی از سفر برگشتیم، دیدیم سالنی را که برای آن زحمت کشیده بودیم، تخلیه کرده بودند و تبدیل به انبار تعاونی آن سازمان شده بود. تالار هنر قم نیز که با حضور هنرمندان تئاتر رونق گرفت و خانواده ها از مناطق مختلف قم برای تماشای آثار کودک و نوجوان به این مکان می آمدند، بعد از یک سال تعطیل شد.

فرحناک در ادامه با بیان اینکه در قم وقتی قرار است سالنی ساخته شود از تئاتری ها نظر می خواهند ولی وقتی آماده می شود تنها چیزی که نمی توان در آن اجرا کرد تئاتر است، اشاره می کند: این اتفاق برای فرهنگسرای کلهری که حدود ۱۰ سال طول کشید تا تحویل اش دهند، رخ داد. اتاق نور پشت سن و صحنه است و وسط صحنه ستون دارد.

مجدالدین معلمی ادامه می دهد: این فرهنگسرا در زمینی که بلااستفاده بود ساخته شده ولی این ساخت و ساز بدون تدبیر بوده است.

فرحناک سپس به تالار شهر یا همان تئاتر شهر قم اشاره می کند و توضیح می دهد: برای سالن تئاتر شهر افتتاحیه گرفتند ولی بعد از آن اعلام کردند که تنها ۵۰ درصد از سالن اصلی اش ساخته شده است. الان معلوم نیست قصد این است که به بخش خصوصی واگذار شود یا کاربری دیگری از آن داشته باشند.

رییس حوزه هنری استان قم با اشاره به اینکه سالن تئاتر شهر قم ۱۱ ماه است که با حضور معاون رییس جمهور و سه وزیر افتتاح شده است، اظهار می کند: این سالن بعد از افتتاح بسته شد. سالن اصلی آن چون دیوار آتش ندارد بسته شده است. دیوار آتش یعنی اگر سن آتش گرفت، دیواری آهنی پایین می آید تا بین مخاطب و سن قرار گیرد. من نمی دانم در چند سالن تئاتر ایران دیوار آتش وجود دارد.

سلیمانی ادامه داد: این تالار دارای ۲ سالن است که قرار بود در سالن کوچکتر آن تئاترهای کودک و نوجوان اجرا شود و سالن اصلی آن نیز به لحاظ مهندسی، خوب ساخته شده است.

فرحناک در ادامه این سخنان، تالار شهر قم را تنها سالن در این شهر دانست که مهندسی آن قابل قبول است، سن و صحنه جایگاه خوبی دارد ولی سن نسبت به سالن زاویه دارد ولی با این احوال اگر آنجا راه اندازی شود و مورد استفاده قرار گیرد اتفاق خوبی است.

رییس حوزه هنری می گوید که مشکل اینجاست که قرار است تالار شهر را تحویل بخش خصوصی بدهند و اگر این اتفاق بیفتد هر کسی می خواهد از آنجا درآمدزایی داشته باشد. معلمی می گوید که کدام گروه تئاتر و هنرمند تئاتر می تواند چنین درآمدزایی داشته باشد و اگر قرار باشد این سالن شبی ۱ یا ۲ میلیون تومان اجاره بها بگیرد که گروه ها نمی توانند از پس آن بربیایند.

فرحناک از شنیده های خود درباره واگذاری تالار شهر به بخش خصوصی می گوید: شنیده ام کسی که خواسته آنجا را در اختیار بگیرد گفته که با تئاتری ها مشکلی ندارم ولی به شرط اینکه پول آب، برق و گاز مجتمع را پرداخت کنند.

بخش دیگری از گفتگو و این نشست به طرح مسائل و دیگر مشکلات سخت افزاری و شرایط حمایتی از تئاتر قم و هنرمندان این حوزه اختصاص پیدا می کند؛ مسائلی که باعث شده اند برخی از هنرمندان حرفه ای تئاتر قم در این شهر کمتر فعالیت داشته باشند.

علی فرحناک نبود سالن تمرین را یکی از مشکلات اساسی در شهر قم می داند و اظهار می کند: ما در قم چیزی به نام سالن تمرین به غیر از فضایی که حوزه هنری در اختیار گروه ها قرار می دهد، نداریم. مشکل اساسی برای برگزارکنندگان جشنواره در قم این است که فضای تمرین گروه ها را چگونه تأمین کنند. گروه ها یا در پارک یا در رودخانه قم تمرین می کنند که این روند هم مشکل ساز است. با در نظر گرفتن این شرایط، افرادی نظیر کوروش زارعی و سیدجواد طاهری چگونه در این وضعیت کار کنند وقتی می توانند به فاصله یک ساعت، در تهران با شرایط و وضعیت مناسبی به فعالیت های تئاتری خود بپردازند.

وی تأکید می کند: این نزدیکی شهر قم به شهر تهران از طرفی هم مزیت است که به تئاتر حرفه ای تهران و تئاتر روز ایران دسترسی داریم و هم باعث شده تا رفتن از شهر قم و فعالیت در تهران راحت باشد. تئاتر قم مثل پدر و مادری است که خیلی بچه دارد و نمی تواند آنها را کنترل کند. تعداد فارغ التحصیلان سینما و تئاتر در قم نسبت به ۱۰ سال قبل چندین برابر شده است و حالا دنبال کار می گردند و در قم این فضا فراهم نیست و مجبور هستند به تهران بروند. فقط کسانی که دسترسی به تهران ندارند در قم باقی می مانند. هنرمندانی که فضای تئاتر تهران را تجربه می کنند دیگر در فضای کاری قم فعالیت نمی کنند.

این هنرمند با سابقه تئاتر قم با اشاره به شکل گیری سالن های خصوصی تئاتر در تهران این سؤال را مطرح می کند که چرا در قم این اتفاق نمی افتد؟ وی ادامه می دهد: ما چندین بار تصمیم گرفتیم که با هزینه شخصی خود فضایی را در اختیار گرفته و آن را برای اجرای تئاتر آماده کنیم اما هیچ تضمینی وجود ندارد که بدون دردسر فعالیت کنیم و سالن تعطیل نشود. به همین دلیل کسی جرأت سرمایه گذاری شخصی ندارد. اگر این امکان فراهم شود، نیرو و برنامه ریزی را داریم تا با گروه های فعال تئاتر قم در طول یک سال، اجرای تئاتر داشته باشیم.

قطعا قم ظرفیت خیلی زیادی دارد و در زمینه هنرمند و تولید این ظرفیت بالا را دارد ولی نه هنرمند و نه مدیر، به این موضوع باور ندارندمحمدرضا آزاد از فعالان و هنرمندان با سابقه تئاتر قم نیز در این بخش از نشست و گفتگو می گوید که ۲ مشکل اساسی در تئاتر قم وجود دارد. وی تأکید می کند: قطعا قم ظرفیت خیلی زیادی دارد و در زمینه هنرمند و تولید این ظرفیت بالا را دارد ولی نه هنرمند و نه مدیر، به این موضوع باور ندارند. آقای علی منتظری که زیرساخت تئاتر ایران را شکل داد از ظرفیت های تئاتر قم بود و آقای تشکری نیا هم که تماشاخانه ایرانشهر را ساخت نیز از جمله ظرفیت های تئاتری همین شهر است. آقای حسین پارسایی نیز از همین ظرفیت ها بود و زمانی که در قم فعالیت می کرد تئاتر را به مردم، مسئولان و علما معرفی می کرد. این شناخت خیلی مهم است. همه مشکلات ما ناشی از آن است که مدیران به این ظرفیت و تأثیرگذاری فرهنگ باور ندارند و باور ندارند که می توانند کار فرهنگی انجام دهند. از این رو سالنی ساخته شده و در حال تخریب است ولی حاضر نیستند در اختیار تئاتر و موسیقی قرار دهند زیرا باور ندارند که هنر و فرهنگ می تواند تأثیرگذار باشد.

وی درباره این موضوع که تعامل هنرمندان و مدیران در قم چگونه بوده و چرا در مقطعی این اتفاق می افتاد ولی این تعامل طی دهه گذشته شکل نگرفته است؟ اظهار می کند: اول اینکه مدیران هنر و تئاتر را نمی شناسند و بخش دیگر خسته شدن هنرمندان تئاتر قم است که دیگر به دل کار ورود پیدا نمی کنند. آقای پارسایی هر مکانی که پیدا می کرد سریع آن را با کارهایی که انجام می داد تبدیل به سالن تئاتر می کرد. الان کسی مثل حسین پارسایی در تئاتر قم نیست که بتواند در وسط بایستد تا دو طرف را با هم آشنا کند. الان هنرمند ما خسته است و فردی که بتواند مدیریت کند نیز وجود ندارد. اگر هنرمند بجنگد و سالن را در اختیار بگیرد همه چیز به درستی شکل می گیرد. بخشی از این روند مشکل هنرمندان تئاتر قم نیز هست که خسته شده اند و این خستگی باعث شده تا به درون مشکلات ورود پیدا نکنند.

بخشی از این روند مشکل هنرمندان تئاتر قم نیز هست که خسته شده اند و این خستگی باعث شده تا به درون مشکلات ورود پیدا نکنندآزاد با بیان اینکه بچه های تئاتر قم نظیر احمد سلیمانی و کوروش زارعی به راحتی در تئاتر تهران اجرا کرده اند، ادامه می دهد: این امر باعث شده تا تلاشی در تئاتر قم شکل نگیرد. در دانشگاه های رشته های تئاتر تدریس می شود ولی وقتی دانشجو فارغ التحصیل می شود نمی تواند این فضا را قبول کند. مدیری هم که بیرون از ماجرا نشسته نمی داند که این فارغ التحصیل تئاتر در خط مقدم جبهه است و دارد آسیب می بیند.

این هنرمند با سابقه تئاتر قم با صراحت می گوید: وقتی شما تئاتر مذهبی کار می کنید و در جشنواره تئاتر فجر و شهر قم و در آمار تئاتری هم به حساب نیایید و تازه به شما بگویند که اتوبوسی آدم می آورید، این روند آسیب زننده است. کسانی که در تئاتر مذهبی کار می کنند در خط مقدم تئاتر فعال هستند. وقتی این شرایط پیش می آید دیگر بچه های تئاتر قم حاضر به کار مذهبی تولید کردن نیستند. ما زمانی خط مقدم تئاتر را که همان تئاتر مذهبی بود داشتیم ولی حالا خط مقدم هم تعطیل شده است. در نتیجه مدام عقب نشینی کرده ایم. همه آن سالن های رها شده را می توان گرفت ولی هنرمندان باید کار را به مدیران معرفی و عرضه کنند تا باور در مدیران شکل بگیرد و امکان در اختیار گرفتن سالن ها وجود دارد.

احمد سلیمانی در ادامه درباره اینکه آیا هنرمندان تئاتر قم طی یک دهه گذشته اقدامی برای معرفی و عرضه تئاتر به مدیران عالی استان انجام داده اند یا نه، اظهار می کند: نه، به خاطر مشکلات بریده ایم. وقتی در سالنی اجرا کنید که هر روز استرس این را داشته باشید که نمایش را تعطیل می کنند یا با گروه برخورد می کنند، عذاب آور است. ما نمایش «قصه تاج عروس» را که اجرا می کردیم، هر روز که از سالن بیرون می رفتیم، نمی دانستیم که فردا اجرا داریم یا نه.

وی درباره اینکه چرا در دهه های ۶۰ و ۷۰ هنرمندان تعامل لازم را با مدیران عالی استان قم داشتند و فعالیت های تئاتری به صورت مستمر انجام می شد ولی حالا این اتفاق رخ نمی دهد، یادآور می‌شود: چیزی تغییر کرده است. من هم همین موضوع را نمی فهمم که چه چیزی در شهر قم تغییر کرده است. من با مدیران وارد بحث و گفتگو می شوم تا حق گروه را بگیرم ولی واقعا چند وقت است که به این موضوع فکر می کنم که در دهه ۷۰ به درستی کار اجرا می کردیم و مردم استقبال بسیار خوبی از کارها داشتند ولی حالا این اتفاق نمی افتد. آیا الان وضعیت مسئولان و مردم بدتر از دهه ۷۰ شده است؟ پاسخ نه است.

وقتی شما تئاتر مذهبی کار می کنید و در جشنواره تئاتر فجر و شهر قم و در آمار تئاتری هم به حساب نیایید و تازه به شما بگویند که اتوبوسی آدم می آورید، این روند آسیب زننده استفرحناک درباره این موضوع متذکر می شود: شاید در آن زمان به این مفهوم بحث های جناحی در دنیای سیاسی ما وجود نداشت. الان استفاده از فرهنگ و هنر برای ضربه های سیاسی زیاد شده و ضررش را هنرمندان می بینند.

آزاد نیز ادامه می دهد: بالاترین پست ما به لحاظ مدیریتی در بخش فرهنگ و هنر در قم، انجمن هنرهای نمایشی است ولی زمانی آقای حسین پارسایی معاون مدیرکل ارشاد استان قم بود. الان ما فردی را نداریم که بتواند مشکلات را حل کند.

این هنرمندان و فعالان تئاتر قم درباره این نکته که چرا موضوعات در تئاتر قم خیلی منوط به شخص می شود در حالیکه اگر دغدغه وجود داشته باشد و هنرمندان تئاتر قم بخواهند فعالیت کنند دیگر نباید منوط به فرد و شخص باشند، به ارائه توضیحاتی می پردازند.

فرحناک یادآور می شود: در این شرایط فعلی شاید اگر آقای پارسایی هم بیاید نتواند کاری از پیش ببرد.

آزاد ادامه می دهد: آقای احمد سلیمانی سال گذشته اجرا داشت و بعد از مدتی برای اجرایش مشکلی پیش آمد و اعلام شد که نباید اجرا کند. سلیمانی به نزد مسئولان مربوطه رفت و تا حدی توانست مشکل را برطرف کند.

سلیمانی در این باره اظهار می کند: چه انگیزه ای برای من می ماند که هر روز با استرس و فشار فعالیت کنم.

فرحناک در ادامه این سخنان با بیان اینکه ما بارها تئاترهایی با مفاهیم دینی و مذهبی تولید کردیم، تأکید می کند: همه این فعالیت ها را تحسین می کردند ولی نه حمایت مالی وجود دارد و نه حمایت های دیگر بلکه مشکلات اضافه تر می شود.

سلیمانی ادامه می دهد: ما ۲ سال پیش نمایش «سردار مهر و ماه» را درباره حضرت ابوالفضل العباس (ع) کار کردیم. کل بودجه ای که برای تولید این کار فراهم کردیم نزدیک به ۴۳ میلیون تومان شد که بخش اعظمی از آن را حوزه هنری تأمین کرد. تمرین را انجام دادیم و برای گرفتن سالن به دفتر برخی چهره های مذهبی شهر قم رفتیم. به ما گفته شد که شبی ۵ میلیون تومان بابت اجاره بهای سالن پرداخت کنیم که برای ۱۰ شب اجرا ۵۰ میلیون تومان می شد.

یک بسیج عمومی می خواهیم. اگر مدیرکل هنرهای نمایشی یا وزیر ارشاد با استاندار قم صحبت کنند، مطمئنا سالن تئاتر در اختیار گروه های تئاتر قرار می دهند. ولی ما مانند بچه یتیمی هستیم که رها شده ایم

آزاد یکی از راهکارهای حل مشکل حمایت نشدن از تئاتر قم را حمایت کردن وزارت ارشاد و اداره کل هنرهای نمایشی از تئاتر و هنرمندان تئاتر این شهر می داند و اظهار می کند: اگر وزارت ارشاد و مرکز هنرهای نمایشی به این باور برسد که بچه های تئاتر قم در خط مقدم تئاتر ایران هستند و نگاه ویژه ای به تئاتر قم داشته باشند، آن وقت نهادها و مراکز قم نیز نگاه جدی به تئاتر قم خواهند داشت. مدیران و هنرمندان تئاتر پایتخت هم باید به تئاتر قم کمک کنند. امروز ما در قم به تنهایی چوب می خوریم و به همین خاطر می رویم در تهران کار می کنیم.

وی تأکید می کند: یک بسیج عمومی می خواهیم. اگر مدیرکل هنرهای نمایشی یا وزیر ارشاد با استاندار قم صحبت کنند، مطمئنا سالن تئاتر در اختیار گروه های تئاتر قرار می دهند. ولی ما مانند بچه یتیمی هستیم که رها شده ایم.

فرحناک در ادامه این بحث یادآور می شود: یکی از مشکلات ما سناریوهایی است که تهران برای شهرستان ها تجویز می کند مانند طرح استقرار گروه های نمایشی. کسی که در مرکز نشسته و این سناریوها را می نویسد یا نمی داند در تئاتر شهرستان چه می گذرد یا تئاتر شهرستان را مسخره می کند. ما اینجا کوچکترین امکاناتی را نداریم بعد در طرح نوشته شده بود که باید برویم با سالنی وارد مذاکره شویم و قرارداد ببندیم و بخشی از قرارداد را بپردازیم. کارشناس و داوری که از تهران برای جشنواره های تئاتر استانی می آیند، حاضر نیستند که با هنرمندان تئاتر قم گفتگو کنند تا مشخص شود که چه اتفاقاتی در تئاتر قم رخ می دهد و چه مشکلاتی داریم.

در بخش پایانی این نشست و گفتگو این موضوع از سوی هنرمندان تئاتر قم مطرح می شود که شهر مخاطبان فهیمی در زمینه های هنری و به ویژه تئاتر دارد که در صورت فعال بودن سالن های تئاتر در این شهر، از اجرای نمایش ها استقبال می کنند.

این نشست و گفتگو تنها بخشی از حرف های تعدادی از هنرمندان تئاتر قم پیرامون وضعیت تئاتر این شهر است و به طور حتم نکات و بحث های دیگری هم وجود دارند که دیگر هنرمندان و فعالان تئاتر قم به آنها توجه دارند. تئاتر قم این روزها به نوعی در محاق به سر می برد و نیازمند توجه مدیران و مسئولان فرهنگی و هنری کشور است تا یکی از پایگاه های فعال تئاتر ایران بار دیگر به صورت مستمر فعال شود و مخاطبان فرهنگی و هنری این شهر باز هم در سالن های تئاتر حضور پیدا کنند.

عکس های خبر از محمدمهدی بهمنی است.

منبع:مهر