نبرد استمفوردبریج: بانوی آهنین- کونته

طعنه آمیز بود… گروهی از طرفداران چلسی طی نیمه اول که بازی بدون گل جریان داشت شعار “بارسلونا داریم میایم” را در اشاره به نبرد تیم شان با غول های نوکمپ در لیگ قهرمانان سر داده بودند. مردان شان طی هفت دیدار خانگی در لیگ فقط یک گل دریافت کرده بود، طی هفت بازی از هشت بازی خانگی در لیگ برنده شده بود و در نیم فصل اول با تک گل هازارد، بورنموث را در خانه اش شکست داده بود… طرفداران چلسی یادشان رفته بود بورنموث دو فصل پیش که آنها قهرمان شدند با یک گل شکست شان داده بود، یادشان رفته بود تیم کوچولو آمده از شهر جنوبی انگلیس که اکثریت مردمانش را بازنشسته های پا به سن گذاشته تشکیل داده اند طی شش بازی از کریسمس تاکنون شکست نخورده بودند. آنها می خواستند خوش بین بمانند، ولی سیلی واقعیت محکم بود، خیلی محکم.

بازی که تمام شد چلسی سه گل از بورنموث دریافت کرده بود. سنگین ترین شکست خانگی طی دو سال را پس از سقوط ۳-۰ برابر منچستر سیتی در آوریل ۲۰۱۶ پذیرفته بود. آن روز گاس هیدینگ رهبری چلسی را در اختیار داشت و پیگرینی رهبری سیتی را. حالا همه چیز عوض شده بود، همه چیز. حالا نبرد اصلی تر ورای میدان جریان داشت. پشت درهای بسته بریج. بین آنتونیو کونته و مارینا گرانووسکایا، مدیر اجرایی چلسی. در مصاف مربی ایتالیایی و قوی ترین زن دنیای فوتبال که انتقالات باشگاه را در چنگ گرفته. زنی که او را مارگارت تاچر مقایسه اش کرده اند و او را “بانوی آهنین” خوانده اند. زنی که کونته به او دسترسی ندارد و با واسطه کارلو کودیچینی – سنگربان ایتالیایی یک دهه پیش که نقش مدیریتی گرفته – او را به نقد می کشد… کونته در نکوهش بانوی آهنین گفته بدست نیاوردن بونوچی و یورنته چقدر گران تمام شدند، گفته از دست دادن ماتیچ چقدر مصیبت بار بود، گفته از دست دادن باتشوای در همین هفته اخیر که راهی دورتموند شد تیم را ضعیف تر کرده. گفته و گفته و بانوی آهنین راه خودش را رفته.

چلسی قهرمان انگلیس است، هفتمین باشگاه متمول جهان، با این وصف بازی با بورنموث را بدون مهاجم نوک آغاز کرد. قصه ای که با رفتن دیگو کاستا آغاز شده بود با مصدومیت موراتا گره خورد و با از دست دادن باتشوای و ورود دیرهنگام ژیرو از آرسنال حلقه را کامل کرد. هازارد در نوک حمله قرار گرفته بود، پدرو در یک سو و راس بارکلی قرار گرفته برای نخستین بار در ترکیب اصلی در سوی دیگر. ویلیان در میدان نبود و ارسال های پیاپی توپ به منطقه خالی محوطه جریمه بورنموث نشان می داد خط حمله قهرمان دندانی ندارد. بازی ادامه پیدا کرد و یافتن بازیکن های آبی پوش در یک سوم نهایی زمین بورنموث دشوار شد و دشوار. ورود سسک فابرگاس جای بارکلی گره کور را باز نکرد و وقتی کالوم هادسن اودوی هفده سال و هشتاد و چهار روزه راهی میدان شد دریافتیم دست های کونته چقدر خالی شده. هادسن اودوی پس از جودی موریس که در فوریه ۱۹۹۶ برای چلسی به میدان رفت جوان ترین بازیکن تاریخ چلسی در رقابت های لیگ بود.

دریافت سه گل طی شانزده دقیقه در نیمه دوم سوی دیگر نیمکت آب رفته چلسی را به رخ کشید. مصدومیت زودهنگام کریستنسن در نیمه اول و ورود آنتونیو رودیگر و قرار گرفتنش کنار کاهیل در قلب دفاع آبی پوش ها را شکننده تر کرد… یک شکست طی نه دیدار مصیبت بار نیست، ولی طرفداران چلسی می دانند نمی توان با رودیگر، بارکلی، درینکواتر، باکایوکو و زاپاکاستا – که چلسی برای شان نزدیک به دویست میلیون پرداخته – قهرمان شود. می دانند بهترین خرید زمستانی شان ژیرو بوده، مهاجم ذخیره آرسنال که برای توپچی ها هم پلان ب بوده تا بازیکنی که حول او پرواز کرد. می دانند کونته هم کمکی به شرایط بحرانی نکرده. می دانند اختلافش با دیگو کاستا خط حمله را به سقوط کشاند و رویارویی اش با داوید لوییز خط دفاع را متزلزل کرد. می دانند با اوجگیری تاتنهام قرار گرفتن بین چهار تیم جدول هم زیر سئوال رفته… و در کنار همه اینها در نبرد کونته – بانوی آهنین چه کسی پیروز خواهد شد.

ماه عسل تمام شده، تمام. کونته پس از شکست برابر بورنموث با چهره پیر شده اش برابر دوربین ها قرار گرفت، با صورتی اصلاح نشده، با چشم هایی گود رفته و صدایی خسته. زنگ ها به صدا درآمده بودند و به نظر می رسید او برای اخراج شدن روزشماری می کند. می داند قراردادی که قرار بوده تا ۲۰۱۹ پا برجا بماند، پابرجا نخواهد ماند. می داند باید چمدان هایش را ببندد و اخبار ورود لوییز انریکه را دوره کرد. می داند برای آینده اش طرحی نو دراندازد.